Τηλεόραση στο χείλος του γκρεμού

Επιτέλους! Το δράμα για την ΕΡΤ έφτασε στο τέλος του (για την ώρα τουλάχιστον). Μετά από 6 ημέρες ακριβώς αποφασίστηκε από το ΣτΕ η επαναλειτουργία της ΕΡΤ μέχρι να ξεκινήσει να εκπέμπει η νέα δημόσια τηλεόραση.

 Όλα ξεκίνησαν την προηγούμενη Τρίτη στις 6. Εκεί που καθόμουν και έβλεπα ωραία και καλά Στο παρά 5, ξαφνικά έκανε έκτακτο δελτίο. Και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο μισώ τα έκτακτα δελτία ειδήσεων από τεσσάρων χρονών παιδάκι. Μετά τα "Κυρίες και κύριοι" και τις άλλες χαιρετούρες, μου κόπηκε η μιλιά και έμεινα με ανοιχτό το στόμα. Η ΕΡΤ έκλεινε, έτσι ξαφνικά, και μάλιστα το ίδιο βράδυ! Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Μετά που το συνειδητοποίησα, και μάλιστα όταν είδα τόσο κόσμο μαζεμένο έξω από το ραδιομέγαρο, ήμουν σε δίλημμα: να βάλω τα κλάματα, να ουρλιάξω από θυμό, να αρχίσω να φασκελώνω τους πολιτικούς πίσω από την τηλεόραση, να πάω εκεί και να τραγουδήσω με τους υπαλλήλους.

Από την δική μου πλευρά με ενόχλησε το γεγονός ότι τόση ιστορία θα πάει για πέταμα. Γιατί η ΕΡΤ είναι φύλακας της ιστορίας μας. Αυτή ήταν εκεί στη δικτατορία, στην ένταξή μας στην ΕΕ, στους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας του 2004, στην  Eurovision του 2006 που φιλοξενήσαμε και σε άλλα πολλά. Όλο το αρχείο της θα πήγαινε στα σκουπίδια, σαν να μην έχει καμία αξία. Και μπορεί οι νέοι στην ηλικία μου να μην μπορούν να καταλάβουν την αξία όλων αυτών, αλλά επειδή δεν τα έχω ζήσει δεν σημαίνει ότι δεν τα τιμώ και δεν τα σέβομαι.

Να πω την αλήθεια, πιο πολύ με συγκίνησε η Έλλη Στάη. Αυτή η γυναίκα, που τόσα χρόνια κάνει αυτήν την δουλειά, ήρθε αντιμέτωπη με την πιο σκληρή δουλειά. Το τελευταίο κεντρικό δελτίο ειδήσεων. Φανερά συγκινημένη συγκρατήθηκε. Αλλά το πιο σημαντικό ήταν που έβλεπε το γεγονός σαν μέρος του και όχι σαν θεατής, χωρίς όμως να κλαίγεται μπροστά στην κάμερα. Εκεί που ήθελα να πεθάνω; Όταν αποχαιρέτησε τους συνεργάτες της έναν έναν και έκαναν αλλαγή παρουσιαστών στον αέρα. ακόμα και όταν κλείσει οριστικά η ΕΡΤ, αυτή θα μου λείψει πιο πολύ απ όλους. 

                                                                 Από την έναρξη...

                                         ...και από τη λήξη του τελευταίου δελτίου ειδήσεων.

Για το κλείσιμο λίγα λόγια που έγραψε ο Γιάννης Κότσιρας.

Ανόητε χαιρέκακε...
Στο δρόμο ακόμη 3.000 άνθρωποι.
Τέλος τα μεροκάματα για ακόμη 3.000
οικογένειες.
Λες πως σε ενοχλούσε που πλήρωνες 4€ το μήνα
την ΕΡΤ στο λογαριασμό σου επειδή δεν την
έβλεπες. Οπότε καλύτερα να την κλείσουν.
Για να το διευρύνω λίγο αυτό.
Κι εγώ δεν πήγα ποτέ στην Κάρπαθο αλλά τους
δρόμους και από δικά μου χρήματα τους
έκαναν. Να μην τους έκαναν λοιπόν αφού δεν
τους είδα και ίσως να μην τους δω ποτέ.
Και το νερό που πίνει το παιδί σου στο δημόσιο
σχολείο να το κόψουν.
Πληρώνεται και από μένα αλλά εγώ δεν έχω
παιδί να πίνει από αυτό.
Γιατί να το πληρώνω λοιπόν;
Και τον Στρατό; Τον στρατιωτικό ποιος τον
πληρώνει; Γιατί να τον πληρώνω αφού δεν
είμαστε σε πόλεμο; Να τον καταργήσουν. Να
τους απολύσουν όλους και άμα μας την πέσουν,
βλέπουμε.
Και τους Πυροσβέστες. Να τους απολύουν το
χειμώνα. Μόνο το καλοκαίρι να τους πληρώνω.
Γιατί; Άσε που άμα μένεις στην πόλη τι σε
νοιάζει για το δάσος. Ας καούν όλα. Γιατί να
πληρώνω κι εγώ που μένω στην πόλη;
Και το δημόσιο ιατρείο που φτιάχτηκε στη Λέρο,
να μην το έκαναν ποτέ.
Αφού κι εγώ πλήρωσα γι αυτό και ίσως να μην
το χρειαστώ ποτέ.
Και το σχολείο που έγινε στην Ορεστιάδα, να
μην το έχτιζαν.
Γιατί να πληρώνω κι εγώ ένα σχολείο, που δεν
θα δω ούτε εγώ, ούτε το παιδί μου.
Άσε που δεν έχω παιδί. Κι άμα δεν κάνω; Γιατί
να πληρώνω εγώ για τις σπουδές των παιδιών;
Και το παιδί του γείτονα που σώθηκε από την
άρρωστη καρδιά του στο δημόσιο νοσοκομείο;
Από τις ασφαλιστικές εισφορές που έδινα και
εγώ, σώθηκε. Να μην σωζόταν.
Αφού δεν το γνώριζα και ίσως να μην το μάθω
ποτέ.
Και αν σου φαίνονται υπερβολικά όλα αυτά, μην
χαμογελάς γιατί είναι και αυτά στο πρόγραμμα.
Θα συμβούν και μάλιστα γρήγορα.
Η ΕΡΤ αγαπητέ χαιρέκακε δεν είναι ένα κανάλι.
Είναι άνθρωποι. Εργαζόμενοι.
Φίλοι. Γείτονες. Συμμαθητές. Γονείς. Συγγενείς.
Όπως ήταν οι χαλυβουργοί, οι εργαζόμενοι στα
κλωστοϋφαντουργεία, στα ναυπηγεία,
οι χιλιάδες απολυμένοι σε ιδιωτικές εταιρίες
που έκλεισαν.
Κι εσύ χαίρεσαι...
Να χαίρεσαι λοιπόν με την κατάντια σου.
Και να μην παραξενευτείς άμα αδιαφορήσω όταν
απολυθείς.
Ούτε καν να διαμαρτυρηθείς.
Γιατί δεν θα αφορά εμένα η απόλυσή σου.
Δεν θα αφορά εμένα η εξόντωσή σου.
Είναι αδιανόητη η φίμωση της ΕΡΤ.
Είναι αδιανόητη αυτή η συμπεριφορά της
κυβέρνησης.
Είναι αδιανόητη η δική σου απάθεια.
Είναι αδιανόητη αυτή η χαρά σου για την
εξόντωση 3000 οικογενειών!
Κι όμως, εγώ δεν θα χαρώ με την δική σου
εξόντωση.
Θα παλέψω για σένα ακόμη και την ώρα που
εσύ χαίρεσαι με τον πόνο του άλλου.
Αλληλεγγύη στους εργαζόμενους της ΕΡΤ.
Αλληλεγγύη σε όλους τους εργαζόμενους.
Τους άνεργους, τους άστεγους.
Αλληλεγγύη σε όλους τους συνανθρώπους μας.
Κι αν δεν σε απασχολούν οι υπόλοιποι, σκέψου
έστω το τομάρι σου.
Κάποια στιγμή θα χρειαστείς βοήθεια...
Ας έχεις κάπου να τη ζητήσεις...
Γιατί τότε δεν θα χαίρεσαι.
Ανόητε χαιρέκακε!